Als oprichter van Durftevragen leerde ik de evenementenbranche vanuit het sprekersperspectief kennen. Mijn verhaal was gebaseerd op mijn vaste overtuiging dat we in een wereld van overvloed en kansen leven.
Gelardeerd met een scala aan voorbeelden gaf ik de mensen in de zaal een zet in het denken en handelen in een ‘kan wel’ mentaliteit. Ik bouwde aan een wereld waarin mensen elkaar helpen, want daar groeit het geheel van. Durf te vragen wat je wilt, elkaar helpen en verbinden, dat waren de sleutelwoorden.
Zelf werd ik natuurlijk met grote regelmaat uitgedaagd op dit thema. Schommelend tussen ‘zeker weten dat je het goede doet’ naar ‘nergens meer heil in zien en volkomen de kluts kwijt zijn’. Dat is ongeveer het spoor dat ik in twintig jaar ondernemen trok. Ondernemen en onzekerheid gaan bij mij hand in hand.
Voor de wind
Maar gelukkig had ik in 2019 toch echt een glasheldere focus en ging het heerlijk. Inmiddels had ik het roer omgegooid. Een aantal escaperooms gebouwd en vanuit die ervaring de eventbranche weer binnen gekomen. Wij bouwden ervaringen op events om het publiek van luisteraars naar deelnemers om te toveren. Want, zo wist ik nog uit mijn sprekers tijd, het kan niet zo zijn dat mensen achterover leunend, altijd wel wat opsteken van de dag.
De ervaringen die wij voor bezoekers maakten werden enthousiast ontvangen. In samenwerking met Denkproducties en Sherlocked bouwden wij een extra beleving op het event Purpose driven leadership met Simon Sinek. In Duitsland toverden we een kasteel om tot een reis van verbinding voor een internationaal bedrijf. En op 10 maart 2020 zouden we voor een groot bedrijf een wel zeer persoonlijke ervaring maken voor de 200 bezoekers.
Ja, het ging me voor de wind. Oja… tot dan ene telefoontje: “Nils, met mij. Je had het misschien al aan zien komen met al dat nieuws over corona. We hebben er helaas voor moeten kiezen het event af te blazen”. Voor zowel de klant als voor ons echt een zware dobber. Het raakte me dat in hetzelfde gesprek direct werd aangeboden alle gemaakte kosten wel te betalen. Zij hadden immers, zo werd aangegeven, genoeg draagkracht. En juist in dit soort tijden was zorgzaamheid voor anderen belangrijk. Deze klant liet mij niet vallen, ze hield me juist overeind.
Weggevaagd
In een keer werd alles weggevaagd. Binnen één week geen enkele opdracht meer. Velen van jullie zullen het herkennen. Mede door Durftevragen heb ik mezelf inmiddels geleerd, als ik het niet meer weet juist anderen om hulp te vragen. Dus binnen diezelfde week startte ik met een aantal mensen uit de eventbranche ruimte om te raken op.
Twee weken later zag Project Touchscreen het daglicht in DeFabrique. Artiesten en event professionals hielpen volle bak mee. Er ging geen cent in om maar de energie gierde door de lucht. We hielpen elkaar op deze manier door die eerste zware dagen heen. En lieten zien en voelen dat ook nu rakende events nog steeds konden. We hielden elkaar overeind.
De periode erna kenmerkt zich door de vele mooie en wezenlijke gesprekken die ik met veel mensen voerde. Massaal uit het ene veld geslagen kwamen we elkaar in het veld van vertwijfeling weer tegen. Eerlijk gezegd ook mooi. Ik voelde daar zoveel verbinding, zoveel zorgzaamheid voor elkaar dat het me vaak ook ontroerde.
Overeind komen en helpen
Nu we inmiddels terug kunnen kijken op een jaar corona, realiseer ik me dat er naast alle ellende ook iets heel wezenlijks gebeurde. We hebben ons in de eventbranche met elkaar verbonden. Zijn elkaar overeind gaan helpen. Hebben nieuwe allianties gesmeed, hebben voor elkaar gestreden, elkaar geliked, naar voren geduwd en geholpen waar het kon.
We zijn, dat is tenminste wat ik zie, opnieuw met elkaar verbonden. Misschien zat ik er destijds met Durftevragen nog niet zo naast. Is het hooguit nog krachtiger gebleken er niet alleen op een podium over te vertellen. Maar door een gemeenschappelijke dreiging getriggerd, het ook in de praktijk te brengen. Ik ben dankbaar voor iedereen die elkaar overeind hield en houdt. Kortom, durf te vragen en durf te doen!
Beeld: Ruimte om te raken
