Westerse samenlevingen geven terroristen al jaren hun zin. Volgens de dikke Van Dale wil de terrorist “een regering of bevolking onder druk zetten door daden van terreur”. Sinds een handjevol grotbewoners op de 11e september 2001 terrorisme op de wereldkaart wist te zetten, regeert wereldwijd inderdaad de angst en het onderbuikgevoel. Vliegvelden verplichten iedereen zijn waterflesje in te leveren, de publieke ruimte hangt vol met beveiligingscamera’s en symboolpolitici verbieden gezichtsbedekkende bekleding. Is er ooit aangetoond dat deze maatregelen onze samenleving veiliger maken? Nee. Die wordt alleen minder vrij, precies zoals de fundamentalistische terroristen voor ogen hadden. Oh ironie! Het is voor mij, vanachter mijn veilige schrijftafeltje, makkelijk stellen dat angst en haat slechte raadgevers zijn. Neem het daarom maar aan van Ferry Zandvliet, die ternauwernood een terroristische aanslag in het Parijse Bataclan-theater overleefde. Nu gaat hij door het leven als spreker om zijn heftige verhaal te vertellen. Tell me more…
Op vrijdag 13 november 2015 genoot hij in het Bataclan-theater met een paar vrienden van een concert, totdat IS-terroristen het theater binnendrongen, het vuur openden op het publiek en hun bomvesten af lieten gaan. In het bloedbad kwamen 90 concertgangers om het leven en raakte een veelvoud daarvan gewond. Hij was ervan overtuigd dat hij die avond niet zou overleven en moest letterlijk over lijken kruipen om in veiligheid te komen. Als er iemand een goede reden heeft om moslimfundamentalisten te haten, is hij het wel.
Lees ook
Radicale vergevingsgezindheid
En inderdaad, volgens zijn familie en naaste vrienden, veranderde Ferry Zandvliet na die aanslag radicaal. Maar niet zoals je zou verwachten. Terwijl de samenleving verder polariseerde en verhardde, liet hij zijn angsten niet de overhand nemen. Dit ondanks het trauma dat hij tijdens slapeloze nachten moest verwerken. In plaats daarvan koos hij voor vergevingsgezindheid. Nog geen week na de aanslag zocht hij de vader van een van de terroristen op, wat resulteerde in een hechte vriendschap, maar ook in nieuwe doodsbedreigingen via social media. Zandvliet spreekt er openhartig over en breekt een lans voor een minder boze wereld, waarin je altijd van iets negatiefs iets positiefs kunt maken. In zijn eigen woorden is hij na de aanslag een gelukkiger mens geworden, omdat hij nu beseft dat hij dikke mazzel heeft om niet in een oorlogsgebied geboren te zijn. Eenzelfde besef drong tot mij door toen ik in 2016 in Griekse vluchtelingenkampen werkte, waar tienduizenden mensen (nog steeds?!) kampen met oorlogstrauma’s en misschien nog wel ergere uitzichtloosheid. Wat mij betreft kunnen sprekers als Zandvliet in ons comfortabele Nederland dus niet vaak genoeg gehoord en geboekt worden. Boek die man, als je kan!
Beeld: Ferry Zandvliet
