Het zijn rare tijden, met ineens meer vrije tijd dan ons lief is. Een mooi moment om de crisis om ons heen te observeren en te signareren hoe men hier creatief mee om gaat. Pascale en Edwin gaan de komende weken met een wakend oog rond door Amsterdam en omgeving om de weerbaarheid van ons allemaal te vangen in inspirerend tekst en beeld in hun gastblog Creativity by Crisis. Deze keer de Brievenbuspost van Nicoline.
We zitten er nog steeds in, in die vreemde realiteit. Anderhalve maand geleden dachten we stiekem nog ‘even onze adem inhouden’ (ik realiseer me dat dit in deze context ineens een hele rare uitdrukking is) en dan is het voorbij. Het had iets beangstigends maar tegelijkertijd ook iets spannends, want dit hadden we nog nooit meegemaakt. Iedereen thuis en er kwam een golf van verbondenheid en daadkracht naar boven.
En op die golf die ons land overspoelde, surfte Nicoline Wisse Smit ook direct mee. Haar normale werkzaamheden kwamen stil te liggen door de situatie. “Veel mensen leken allemaal klusjes in- en om huis op te pakken. Daar had ik geen zin in. Als ik energie zou krijgen van die klusjes, had ik ze allang gedaan”, aldus Nicoline.
Net voor de coronacrisis presenteerde zij haar boek ‘Ik min je’ bij Scheltema in Amsterdam. Daarbij maakte ze gebruik van typemachines. Ook nu besloot zij dichtbij datgene te blijven bij dat wat haar altijd drijft, namelijk de aandacht voor mensen en het schrijven van verhalen. Zij zocht de nieuwe verbinding dan ook niet in virtuele mogelijkheden, maar startte met het schrijven van brieven op haar analoge typemachine. Iedere dag één. Gewoon iedere dag een brief tikken aan iemand die alleen zit of iemand die gewoon een mooie brief kan gebruiken.
Het werd Brievenbuspost in tijden van corona. Een initiatief waarbij je iemand kan opgeven voor een brief. Nicoline kruipt vervolgens achter haar typemachine en schrijft met hart en ziel deze persoon een brief. De brieven bieden mensen afleiding, aandacht en troost. En daarnaast biedt het de aanvrager en de ontvanger van de brief iets nieuws om met elkaar over te praten in hun wekelijkse belletje met elkaar.
We waren de kunst van het brieven schrijven misschien een beetje verleerd maar wellicht inspireert dit verhaal om ook weer eens in de pen te klimmen en met oprechte aandacht en 90 aanslagen per minuut iemand een bijzonder leesplezier te gunnen.
Beeld: Nicoline Wisse Smit
